Η ομάδα Εν δυνάμει είναι μία κολεκτίβα καλλιτεχνών με και χωρίς αναπηρία. Μέσα από τις δράσεις της προτείνει ένα νέο μοντέλο τέχνης και ζωής, όπου το “ανοίκειο”, το “περίεργο”, το “διαφορετικό” και το “ξένο” ενσωματώνονται στο σύνολο, ενδυναμώνοντάς το.
Ο τρόπος λειτουργίας της ομάδας στηρίζεται στην ισότιμη μεταχείριση μεταξύ όλων των μελών της, επιχειρώντας να εμπνεύσει κι άλλους ανθρώπους να σταματήσουν να αντιλαμβάνονται το κοινωνικό σύμπλεγμα με στερεοτυπικό τρόπο και συμβατικές φόρμες.
Η ιδέα για την παράσταση «Γουτού Γουπατού» προέκυψε από την επιθυμία της ομάδας Εν δυνάμει να έρθει κοντά σε παιδιά και εφήβους, με ένα έργο που θα μπορούσε να ταξιδέψει και να ξετυλιχτεί σε οποιαδήποτε σκηνή, μέσα στις σχολικές τάξεις, στην αυλή του σχολείου, στο πάρκο, στις γειτονιές.
Ταυτόχρονα συνειδητοποιήσαμε ότι είναι αδύνατο να μην προσπαθήσουμε να προσεγγίσουμε το θέμα του εκφοβισμού, της βίας, της μη αποδοχής, της περιθωριοποίησης, παραλληλίζοντας το διήγημα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη με τις προσωπικές εμπειρίες συντελεστών και θεατών, ως θύματα, ως θύτες και ως παρατηρητές.
Το 2021 δημιουργήθηκε η θεατρική παράσταση της ομάδας Εν δυνάμει και το βιωματικό εργαστήρι «Κοινωνία Χταποδιών», για να ξεκινήσει τις παρουσιάσεις σε σχολεία και χώρους πολιτισμού. Έπειτα από αίτηση της ομάδας στο Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής Πολιτικής, η παράσταση και το εργαστήριο έλαβαν την έγκριση υλοποίησης σε σχολεία για το σχολικό έτος 2021-2022 από το Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων.
Την περίοδο Νοέμβριος 2021 – Φεβρουάριος 2022, η παράσταση «Γουτού Γουπατού» παρουσιάστηκε σε περισσότερα από 22 γυμνάσια και λύκεια (δημόσια και ιδιωτικά) στη Θεσσαλονίκη, στην Κοζάνη, στην Πτολεμαΐδα, στην Αθήνα, διά ζώσης και 3 παραστάσεις διαδικτυακά. Η πρεμιέρα δόθηκε στο θέατρο Άνετον στη Θεσσαλονίκη, για 4 παραστάσεις για το κοινό, σε συνεργασία με την Αντιδημαρχία Πολιτισμού του Δ. Θεσσαλονίκης, ενώ οι
παραστάσεις συνεχίζονται.
Το 2022, με την επιχορήγηση του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού, πραγματοποιήσαμε την περιοδεία της θεατρικής παράστασης «Γουτού Γουπατού» σε περιοχές της Ελλάδας εκτός των μεγάλων αστικών κέντρων, στο πλαίσιο φεστιβάλ, σε μουσεία και άλλους χώρους πολιτισμού, σε συνεργασία με τοπικούς φορείς και ενεργές ομάδες καλλιτεχνών.
Από τον Ιούλιο 2022 έως και το Δεκέμβριο 2023 η παράσταση ταξίδεψε και φιλοξενήθηκε στην κατασκήνωση Yuppi στην Χαλκιδική, στην Αιανή Κοζάνης και στην Κιβωτό Κοζάνης, στα φεστιβάλ Zagoriwood και SMouTH στη Λάρισα, στην Αμοργό, στη Μήλο, σε πολλά χωριά και πόλεις της Χαλκιδικής, στην Πτολεμαΐδα, στην Καβάλα, και σε άλλους χώρους και σκηνές της Θεσσαλονίκης, σε ένα σύνολο 20 παραστάσεων.
Η επιλογή των χώρων πηγάζει από το ότι πιστεύουμε θερμά πως το κοινό όλων των περιοχών της χώρας, και όχι μόνο των αστικών κέντρων, έχει δικαίωμα σε ποιοτικές καλλιτεχνικές και πολιτιστικές παραγωγές, με το μικρότερο δυνατό κόστος και τη μεγαλύτερη προσβασιμότητα.
Πάντα δρούμε με τον τρόπο αυτό και προσπαθούμε να ταξιδεύουμε με τις διάφορες δράσεις και παραγωγές μας, να αλληλεπιδρούμε με το κοινό διαφορετικών χωριών και πόλεων και να αναπτυσσόμαστε μαζί.
Ελένη Δημοπούλου, Πρόεδρος Εν δυνάμει και Καλλιτεχνική διευθύντρια
Λωξάνδρα Λούκας
Μου άρεσε που ήμουν με τους φίλους μου. Ταξιδεύαμε σε άλλα μέρη και μπορούσε να κοιμάμαι μαζί τους σε άλλα σπίτια. Μου άρεσε που ξυπνούσαμε
όλοι μαζί, τρώγαμε πρωινό και μετά ετοιμαζόμασταν για να κάνουμε παράσταση. Θυμάμαι ότι περάσαμε πολύ όμορφα στη Μήλο και στην Αμοργό.
Γνωρίσουμε καινούργιους ανθρώπους και μας είπαν ότι χαίρονται που είδαν το
“Γουτού Γουπατού” και πως τους αρέσει πολύ αυτό που κάνουμε. Χαίρομαι πολύ που παίζω σε αυτή την παράσταση και η αγαπημένη μου στιγμή είναι όταν χορεύουμε και τραγουδάμε επι σκηνής.
Μιχάλης Ντολόπουλος
Ο Μανωλιός είμαι εγώ.
Στο δημοτικό με χτυπούσαν, με κορόιδευαν γιατί δε μιλούσα καλά, κι εγώ έκλαιγα. Έναν φίλο είχα μόνο, τον Μόντι. Στο γυμνάσιο ήταν ωραία, γιατί έπαιξα θέατρο στο Εν δυνάμει και όλοι έγιναν φίλοι μου. Μ αρέσει που παίζω θέατρο, μ’αρέσει που με βλέπουν πολλά παιδιά πάνω στη σκηνή, που με χειροκροτούν, που ταξιδεύω. Όμως πιο πολύ απ’ όλα μου αρέσει που είμαι με τους φίλους μου, Ηλία, Χάρις, Σόφια, Λώξη, Πάνο. Τους αγαπώ πολύ.
Παναγιώτης Ματζίρης
Δεν υπάρχει κάτι πιο όμορφο, απο το να κάνεις αυτό που αγαπάς και παράλληλα να ζεις μοναδικές εμπειρίες, με μοναδικούς συνεργάτες. Αυτή τη χρονιά ένα μεγάλο όνειρο πραγματοποιήθηκε, με τη παράσταση Γουτού Γουπατού μας δόθηκε η ευκαιρία να μοιραστούμε την ιστορία και τη δουλειά μας, με ανθρώπους που διψούσαν για θέατρο, και δεν έχουν άμεση και συχνή πρόσβαση σε αυτό.
Μας δόθηκε η ευκαιρία να γεμίσουμε τις βαλίτσες με νέες γνωριμίες, νέες σκεψεις και άπειρες εικόνες που δεν θα ξεχάσω ποτέ, και είναι τόσο όμορφες που μοιάζουν με όνειρο.Ήταν απίστευτη η αγκαλιά του κόσμου και η ζεστή φιλοξενία. Η ιστορία του Μανώλη, που κάποτε κανείς δεν ερχόταν σε επαφή μαζί του, κατάφερε εκατο χρόνια μετά να ενώσει αμέτρητους ανθρώπους σε όλη την ελλάδα, και να μοιραστεί το ποσο όμορφο ειναι: να είμαστε περήφανοι για τη μοναδικότητα μας και να αγκαλιάζουμε κάθε τι διαφορετικο.
Άπο ενα μικρό χωριό στα Τζουμέρκα μέχρι τη μοναδική Χαλκιδική, και απο ενα μικρό χωριό της Κοζάνης ως τις πανέμορφες κυκλάδες, καθώς και σε πολλά άλλα μέρη, άνθρωποι επικοινώνησαν με το παρελθόν και τον παπαδιαμάντη, αλλα και με τις δικές μας προσωπικές ιστορίες του τώρα. Ήταν κάτι λυτρωτικό για μένα καθώς, πάντα σκεφτόμουν πόσο καλύτερα θα ένιωθα αν γνώριζα μικρότερος το θέατρο, φέτος λοιπόν μου δόθηκε η ευκαιρια να κάνω ένα δώρο στο μικρό μου εαυτό και να νιώσω διπλή χαρά φέρνοντας τη τέχνη του θεάτρου
κοντά σε ανθρώπους που δεν έχουν επαφή με αυτή.
Όταν ξεκινήσαμε να δουλεύουμε το έργο, στόχος ήταν να δημιουργήσουμε μια παράσταση που θα ταξιδεύει, θα πηγαίνει στον κόσμο, σε σχολεία, πλατείες, και θα γίνεται ένα με το περιβάλλον, δείχνοντας έτσι, πως ο Μανώλης μπορεί να είναι κάποιος στη γειτονιά μας στο σχολείο μας, κάθε άνθρωπος διαφορετικός, ο καθενας απο
εμάς.
Ηλίας Κουγιουμτζής
Κάπου στα μέσα του Ιούλη του 2022 σε μια παραλία της Πελοποννήσου έλαβα ένα τηλεφώνημα από την Ελένη Δημοπούλου, την καλλιτεχνική διευθύντρια της ομάδας «Εν δυνάμει» όπου με μεγάλο ενθουσιασμό μου ανακοίνωσε πως η πρόταση που είχαμε καταθέσει ώστε η παράσταση μας «Γουτού Γουπατού» του Αλεξάνδρου Παπαδιαμάντη σε σκηνοθεσία Γιώργου- Ζήση Μπιλιώνη να περιοδεύσει στην Ελλάδα με χρηματοδότηση από το ΥΠΠΟΑ έγινε δεκτή.
Αμέσως μετά το τηλεφώνημα αρχίσαμε ήδη να σχεδιάζουμε τα ταξίδια με τους τόπους που θέλουμε να επισκεφτούμε για να πούμε και να δείξουμε την Ιστορία που φτιάξαμε φίλοι/ες και συνεργάτες/τριες με πολύ αγάπη και μεράκι για Θέατρο.
Κάπως έτσι, δημιουργήσαμε ένα ταξιδιωτικό πλάνο με προορισμούς τα Ιωάννινα,
την Κοζάνη, την Κατασκήνωση «Yuppi», την «Κιβωτό», τη Λάρισα, την Αμοργό, τα Μουδανιά, τη Θεσσαλονίκη, τη Νέα Τρίγλια, τη Νέα Καλλικράτεια, τη Μήλο, τα Λακιά, την Πτολαιμαϊδα και την Καβάλα.
Όλοι οι τόποι που επισκεφτήκαμε μας χάρισαν μοναδικές στιγμές, ζέστη φιλοξενία με όλες τις παροχές που χρειαζόμασταν και… πολύ καλό φαγητό, κι εμείς με τη σειρά μας, τουςχαρίσαμε την παράσταση μας, μια παράσταση που τη δέχτηκαν με τεράστια ευγνωμοσύνημιας και όπως μας είπαν – οι περισσότεροι άνθρωποι που συναντήσαμε – ήταν: «μας λείπει το θέατρο» ή «εδώ σε ‘μας σπάνια έρχονται παραστάσεις».
Κι αυτό από μόνο του για ‘μας ήταν μια τεράστια ανταμοιβή. Ευχαριστώ όλου/ες τους/ις συνεργάτες/τριες για τις στιγμές που ζήσαμε μαζί. Ευχαριστώ το Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού που έκανε δεκτή την πρόταση μας και συνέβαλε στο να πούμε μια ιστορία του Αλεξάνδρου Παπαδιαμάντη που αν καιγράφτηκε πριν εκατό χρόνια, φαίνεται να είναι πιο
επίκαιρη από ποτέ.
Χάρις Σερδάρη
Μας λένε συχνά, “Την παράσταση σας πρέπει να τη δουν όλα τα σχολεία, όλοι οι γονείς” και συνειδητοποιούμε κι εμείς πόσο μεγάλη ανάγκη υπάρχει, πόσο αγγίζει και αφορά τα παιδιά και τους εφήβους το θέμα της διαφορετικότητας, το θέμα του bullying.
Εμείς με τη σειρά μας, ένα χρόνο που η παράσταση έπαιζε σε σχολεία, παρατηρούσαμε πόσο μοναδικά το κάθε σχολείο και η κάθε ομάδα παιδιών ανάλογα με τα βιώματα της αντιμετωπίζει την παράσταση και είχαμε την ανάγκη να τρυπώσουμε σε κάθε αίθουσα, σε κάθε μικρή η μεγάλη αυτοσχέδια σκηνή, να βάλουμε αυτή τη μικρή σπίθα και να αρχίσει η συζήτηση και το μοίρασμα.
Ήταν δώρο πραγματικά που μας δόθηκε η ευκαιρία να ταξιδέψουμε και σε άλλα
μέρη, να πάμε σε χωριά και σε νησιά και να ανοίξουμε το θέμα της παράστασης
σε όλο και περισσότερους ανθρώπους.
Όχι μόνο παιδιά και έφηβοι, αλλά άνθρωποι όλων των ηλικιών ήταν εκει, ήταν έτοιμοι να ακούσουν και να μιλήσουν. Συνειδητοποίησα πόσο ανάγκη έχουν οι άνθρωποι το θέατρο και την επικοινωνία που δημιουργείτε μέσα από αυτό. Γιατί πώς αλλιώς θα μιλήσεις για ένα τόσο ευαίσθητο θέμα; Ναι, θα κάνεις μια ημερίδα, αλλά δε φτάνει. Το θέατρο ζωντανεύει μπροστά στα μάτια σου καταστάσεις και έτσι έρχεσαι αντιμέτωπος με αυτές.
Κάθε μέρος που πήγαμε ήταν πραγματικά μια μεγάλη αγκαλιά.
Σοφία Μπλέτσου
Μετά από ένα χρόνο διαδρομής μέσα στις σχολικές αίθουσες η παράσταση μας “Γουτού Γουπατού“ ταξίδεψε από το πιο απομακρυσμένο ορεινό χωριό μέχρι τα κυκλαδίτικα νησιά. Μια πολύ σημαντική εμπειρία για την ομάδα και τα μέλη της και για όσους συναντήθηκαν σε αυτή την παράσταση. Μια παράσταση που δημιούργησε έναν κοινό τόπο συνάντησης για τον πιο μικρό θεατή μέχρι τον πιο ηλικιωμένο. Σε αυτή την περιοδεία έβλεπες την ανάγκη των ανθρώπων να δουν θέατρο και ειδικά σε περιοχές που δεν υπάρχει αυτή η δυνατότητα.
Έχει μια μαγεία το να “πηγαίνει” το θέατρο να συναντά τους ανθρώπους. Μας αγάπησαν, μας φρόντισαν, περπατούσαμε στα χωριά και στα νησιά και μας καλημέριζαν σαν να ήμασταν κομμάτι του τόπου που επισκεφτήκαμε. Τη χαρά που δίναμε την εισπράτταμε και μας έδινε δύναμη να συνεχίζουμε τις μετακινήσεις. Θυμίζαμε τους περιπλανώμενους θιάσους μπουλουκιών. Έτσι όπως θα έπρεπε ίσως να είναι το θέατρο, μια ομάδα φίλων που ταξιδεύει και μεταφέρει ένα μήνυμα που έχει κάτι σημαντικό να πει για τη βία, για το ρατσισμό για την περιθωριοποίηση και όχι μόνο με λόγια αλλά και με την ίδια τη σύσταση της ομάδας που βασίζεται στην συμπερίληψη. Συναντηθήκαμε με ανθρώπους και ήρθαμε σε έναν διάλογο με αυτούς, δεν τους είπαμε μόνο εμείς μια ιστορία αλλά και εκείνοι μας τροφοδότησαν με τις δικές τους ιστορίες. Η όλη εμπειρία της περιοδείας ήταν μια υπενθύμιση της πίστης μου στο ότι η τέχνη μας μπορεί να αλλάξει κάτι σε αυτόν τον κόσμο, να μετακινήσει τις
σκέψεις μας, να μας εξελίξει σε καλύτερους ανθρώπους και να προσπαθήσουμε
να φτιάξουμε μια κοινωνία ισότιμη αποτελούμενη από διαφορετικούς ανθρώπους.
Σοφία Κύρινα
Όλη αυτή η εμπειρία για εμένα προσωπικά ήταν πρωτόγνωρη. Το κείμενο με συγκίνησε και με ταξίδεψε από την πρώτη στιγμή. Η διαχρονικότητα του, η αλήθεια του, η ανθρωπιά του καθώς και ο τρόπο γραφής του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη είναι μερικά από τα στοιχεία που τον κάνουν πολύ σπουδαίο στα μάτια μου.
Τα θέματα που θίγει η παράσταση είναι ακόμη και σήμερα τοσο “ζωντανά” και η ευκαιρία να την δουν άνθρωποι σε μέρη που δεν υπάρχει τριβή με το θέατρο, από πολύ μικρά χωριά στα Ζαγοροχώρια μέχρι τα νησιά των Κυκλάδων είναι πάρα πολύ σημαντική. Η ομάδα που δημιουργήθηκε για να πραγματοποιηθεί η παράσταση από τους ηθοποιους μέχρι τους τεχνικούς είναι άνθρωποι που εκτιμώ και θαυμάζω πολύ.
Η ομαδικότητα και η συνεργασία είναι καθοριστικά στοιχεία για την ομαλή πορεία μιας παράστασης. Νιώθω πολύ τυχερή που σαν πρώτη μου επαφή με την οργάνωση της παραγωγής μιας θεατρικής παράστασης είχα αυτούς τους συνεργάτες. Συνεργάτες οι οποίοι έδειξαν κατανόηση σε πολλές φάσεις που δεν ήμουν σίγουρη ή που δεν ήξερα πως να συνεχίσω, συνεργάτες οι οποίοι με βοήθησαν με δυσκολίες με τον πιο ευγενικό και όμορφο τρόπο, συνεργάτες που με αποδέχθηκαν και με καθοδήγησαν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Αισθάνομαι μεγάλη ευγνωμοσύνη για όλο αυτό που έζησα. Η αγάπη και η φροντίδα είναι η λύση σε όλα.
Γιάννος Γαβαλάς
Η παράσταση Γούτου Γουπατού έχει ανθρώπινη υπόσταση θα μπορούσα να πω. Έχει καρδιά, ψυχή και νόηση, που πηγάζει από τους συντελεστές της. Το σώμα, την φαντασία και τις αισθήσεις της, τις παίρνει από τους θεατές της. Τέλος πνοή, ανάσα και οξυγόνο από τις πόλεις, τα χωριά, τα νησιά, τα σχολεία και οποιαδήποτε μέρη την φιλοξένησαν και την αγκάλιασαν.
Το παραπάνω κείμενο γράφτηκε μετά την παρακάτω διαδικασία που περιγράφω. Μου ζητήθηκε να γράψω κάποια λόγια για την περιοδεία του Γούτου Γουπατού. Δεν ήξερα από που να ξεκινήσω αλλά το μυαλό ήξερε. Με μιας βούτηξε στην λίμνη των αναμνήσεων. Πραγματικό μακροβούτι, ξεκίνησε από την ημέρα που η Ελένη Δημοπούλου μου έκανε την πρόταση να συμμετέχω ως τεχνικό μέλος της παράστασης. Ενώ το μυαλό απολαμβάνει τις αναμνήσεις από τις στάσεις μας στην περιοδεία εγώ έπεσα με τα μούτρα στις σημειώσεις και τα κιτάπια μου. Ξεκίνησα με τις σημειώσεις πάνω στο έργο γέλασα πολύ, το έργο έχει αρχίσει να μην φαίνεται πλέον από τις σημειώσεις μου.
Στη συνέχεια έτρεξα στο τετράδιο και στο κινητό μου για να δω τι έχω σημειώσει πριν και μετά από κάθε ταξίδι τι δουλειές είχα να κάνω και τι αποκόμισα από κάθε παράσταση. Αυτό ήταν το βρήκα εκείνη την ώρα μυαλό και μάτια βρέθηκαν στην ίδια χρονική περίοδο στην Αμοργό. Το μυαλό κολυμπούσε αμέριμνο στην ημέρα που στήναμε έξω από το Γυμνάσιο Λύκειο Αμοργού, το πρώτο που μου έκανε εντύπωση ήταν το μαγικό τοπίο που έφτιαξε ο Ρίτσαρντ Λούκας με τα σκηνικά και τους φωτισμούς μας σαν να ήταν πραγματικά βγαλμένο μέσα από το βιβλίο του Παπαδιαμάντη. «Ποτέ τι Γούτου, γουπατού, μαμ γατί». « Ποτέ να ‘ρθει του Χριστού του Άγιο Βασίλειού, να φάμε….» Μόλις τελειώσαμε με τον Ρίτσαρντ τα σκηνικά και τους φωτισμούς μου ήρθε αυτή η φράση στο μυαλό ήταν σαν να είχαμε στήσει μία εικόνα από ένα πραγματικό χριστουγεννιάτικο πανηγύρι. Αφού τελειώσαμε το στήσιμο δίπλα είχε ένα γήπεδο 5χ5 και καταλήξαμε να παίζουμε εγώ και ο Ρίτσαρντ σαν μικρά παιδιά ποδόσφαιρο. Τέλος αφού ήρθαν και τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας, Γιώργος, Λωξάντρα, Πάνος, Μιχάλης, Χάρις, Σοφία, Ηλίας, Ελένη και Κική για να κάνουν πρόβα και να ετοιμάσουμε τα τετράδια μας και τις τσάντες που έχουμε προς πώληση, καταλήξαμε να κάνουμε ένα μικρό πάρτι για μας πριν την παράσταση με πολύ χορό και γέλια.
Τα μάτια μου δεν είναι τυχαίο ότι είδαν στο τετράδιο μου ότι μετά από εκείνο το βράδυ έγραψα « Ένιωσα σαν παιδί και το χάρηκα πολύ, φαντασία, παιχνίδι και διασκέδαση εμφανίστηκαν από το πουθενά . Δεν νομίζω ότι ήμασταν οι μόνοι που το νιώσαμε αυτό αλλά θεωρώ ότι όλοι παίρνουν λίγο απ’ αυτά μετά από κάθε παράσταση.
Κλείνω με μία σημείωση από αυτές πάνω στο θεατρικό έργο. « Το νου σου στα κανάλια στο Virtual Dj
